Wysokofunkcjonujący i niskofunkcjonujący

Terminy "wysokofunkcjonujący" (ang. high-functioning) i "niskofunkcjonujący" (ang. low-functioning) są nieformalnymi określeniami używanymi do opisania poziomu funkcjonowania osób z zaburzeniami neurorozwojowymi, takimi jak autyzm czy ADHD. Terminy te nie są oficjalnie uznawane w diagnostyce (np. ICD-11, DSM-5) i nie uwzględniają indywidualnych różnic ani specyficznych potrzeb.

Terminy te odnoszą się wyłącznie do zdolności danej osoby do radzenia sobie z codziennymi zadaniami, komunikacją, samodzielnością oraz interakcjami społecznymi. W konsekwencji terminy te mogą być mylące, ponieważ funkcjonowanie osoby może się różnić w zależności od kontekstu. Na przykład osoba "wysokofunkcjonująca" może mieć poważne trudności w sytuacjach społecznych, mimo że dobrze radzi sobie intelektualnie. Określenie "niskofunkcjonujący" natomiast może być odbierane jako deprecjonujące. Co więcej, sugerują one, że funkcjonowanie w sposób zgodny z neurotypowymi normami jest jedyną „właściwą” formą funkcjonowania, jednocześnie bez uwzględniania zmienności funkcjonowania, bowiem zdolność do radzenia sobie może zależeć od dnia, sytuacji, poziomu stresu czy dostępnego wsparcia, a także strategii kompensacyjnych.